Er zijn twee soorten vrede die centraal staan ​​in Montessori. De eerste is innerlijke vrede en de tweede is vrede buiten jezelf: vrede met anderen. Zoals al het andere in Montessori, hangt het af van hoe oud iemand is. Eerst moet het kind gefocust en kalm zijn en zijn eigen emoties begrijpen voordat het met andere mensen kan opschieten.

Ze moeten instructies krijgen om te bepalen wat ze voelen en hoe ze dat op een eenvoudige manier kunnen communiceren. Vaak is die basiscommunicatie voor kinderen van zes jaar en jonger voldoende. Naarmate kinderen ouder worden, in de elementaire jaren, bevinden ze zich nu in een positie om op een samenwerkende en genuanceerde manier vrede te sluiten. Het is niet alleen genoeg om te zeggen “Ik ben boos” en verder te gaan. Kinderen in de basisschool zoeken naar langetermijnoplossingen voor hun conflicten.

Verwarrend aan Montessori-vredeseducatie is soms dat vreedzaam samenleven niet per se betekent dat je geen golven maakt. We zien conflict als een kans. Als Montessorianen streven we ernaar om ze een gezonde benadering van conflicten te geven en streven we naar instrumenten om het op te lossen. Als we kinderen kunnen helpen het hoe en waarom van vrede te begrijpen, kunnen we het ware doel van Montessori bereiken. Dit betekent dat je je eigen tijd, plaats en cultuur actief begrijpt en ervoor kiest om op een productieve manier deel uit te maken van die dingen.

Hoe leren kinderen vreedzaam met elkaar omgaan in een Montessori-omgeving?

Het is een stapsgewijs proces, afhankelijk van of ze zich in het eerste ontwikkelingsniveau (geboorte tot 6 jaar) of het tweede ontwikkelingsniveau (6 tot 12 jaar) bevinden. In het eerste ontwikkelingsniveau is een van de belangrijkste dingen dat kinderen zich in een gevoelige periode bevinden voor het ontwikkelen van taal. Een fundamenteel onderdeel van vredeseducatie is hen de woorden te leren die ze moeten gebruiken en hoe ze hun emoties kunnen verwoorden. Soms zie je dat ouders in de val trappen door tegen een kind te zeggen ‘zeg dat het je spijt’. Maar de les die eerst moet komen, is het kind leren hoe het aan een ander moet uitleggen waarom ze deden wat ze deden. Bijvoorbeeld: “Ik heb je geslagen omdat je mijn speeltje hebt gepakt, en ik ben boos op je.” Ze leren sorry te zeggen, kan later komen. Sommige dingen die we leren, lijken willekeurig, zoals manieren om te gebruiken als je met iemand anders eet. Maar dit zijn visuele signalen naar een andere persoon dat u ze respecteert. Hiervoor willen we kinderen in hun gevoelige periode bereiken, zodat het gemakkelijk een gewoonte wordt.

Wat zijn enkele aspecten van Montessori-vredeseducatie voor kinderen in de basisschoolleeftijd leeftijd?
Tussen de 6 en 12 jaar hebben kinderen een opkomend rechtvaardigheidsgevoel, van wat goed en fout is. Leerlingen komen naar me toe en vertellen me iets dat een ander kind doet waar ze van streek van zijn. Ik zeg ze: “ok, het klinkt alsof je hierover een gesprek met je vriend moet hebben.” Natuurlijk kijk ik op de achtergrond om ervoor te zorgen dat het gesprek niet overgaat in iets dat niet nuttig is. Ik denk dat het tweede ontwikkelingsniveau is om kinderen het gevoel te geven dat ze problemen kunnen oplossen. Kinderen geen problemen laten hebben is eigenlijk een obstakel voor vredeseducatie. In onze klas hebben we maximaal twee van elk materiaal in een klas met zestien kinderen. Dat is zodat ze problemen kunnen hebben om op te lossen. Soms is het onze neiging om onze kinderen in noppenfolie te verpakken en ervoor te zorgen dat ze geen conflict hebben. We moeten kinderen binnen redelijke grenzen de vaardigheden laten gebruiken die ze op het eerste ontwikkelingsniveau hebben geleerd om conflicten op te lossen.